Opiniepeilingen in Obamaland

Vannacht gaan ze daar aan de andere kant van de Grote Plas naar de stembus. Alle opiniepeilingen lijken te suggereren dat de Democraten nu weer eens zowel het Witte Huis als het Congres gaan winnen, net als ze dat overigens in 2000 en 2004 zouden doen volgens de peilers. 2000 was sowieso een interessante verkiezing, waarin Al Gore een half procent oftewel 543.895 stemmen meer ontving dan de ons inmiddels welbekende George Bush, maar toch verloor door het archaïsche systeem wat daar nog altijd gehanteerd wordt. In Florida, dankzij dat districtenstelsel de staat die uiteindelijk de president mocht kiezen, werd nog een maandje doorgeprocedeerd over onduidelijke stembiljetten, mensen die niet mochten stemmen omdat ze in 2007 een misdaad zouden gaan plegen (inmiddels weten we dus of dat terecht was), het wel of niet toestaan van vote pairing (alweer een gevolg van die districten), en ga zo maar door. Uiteindelijk heeft de rechter besloten Bush te laten winnen met een verschil van 537 stemmen, zodat elk van de tientallen controverses met gemak de winnaar had kunnen veranderen. Begrijpelijk dus dat de Democraten de overwinning nog lang niet met zekerheid durven te claimen.

Dat is acht jaar geleden. 60 jaar geleden maakten ze het daar misschien wel nog doller. Nog 4 jaar eerder, tijdens de Tweede Wereldoorlog, was president Roosevelt voor de vierde (!) keer tot president gekozen, en 84 dagen later overleden. Zijn Sarah Palin werd dus president. Gelukkig had de Democratische partij, in tegenstelling tot de Republikeinse nu, dat al zien aankomen en een fatsoenlijke man op de baan gezet, ene Harry Truman. Harry werd naar Washington gehaald, hoorde het nieuws, hoorde over de atoombom (waar hij, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Jozef Stalin, niets van wist), gooide hem op Japan, begon het Marshall-plan en de Koude Oorlog, erkende Israël, en joeg veel arbeiders tegen zich in het harnas door de oplopende inflatie niet te beteugelen. De Democraten verloren dan ook de tussentijdse Congresverkiezingen, en tegen de tijd dat in 1948 een nieuwe president moest worden gekozen was de Democratische partij in drieen gesplitst: De Progressive Party was tegen de Koude Oorlog en tegen segregatie, terwijl de Dixiecrats juist voor meer segregatie waren (Truman zelf hield zich min of meer neutraal).

Dewey, de Republikeinse genomineerde, kon dus bijna niet meer verliezen, zo leek het. De Republikeinen waren zelfs zo zeker van de overwinning dat Dewey's campagnestrategie bestond eruit zo weinig mogelijk fouten te maken, vaag te blijven over wat hij wilde doen als president, niets over controversiele onderwerpen te zeggen, en het veelvuldig gebruik van de campagneleuze "you know that your future is still ahead of you". Truman daarentegen ging er vol in, viel zowel Dewey als het inmiddels Republikeinse congres hard aan, dreef ze uit elkaar, en hield vurige toespraken in het hele land. Het leek echter allemaal voor niets: Opiniepeilers, Truman's eigen campagnestaf, en zelfs zijn vrouw hadden weinig vertrouwen in een overwinning voor Truman. Eigenlijk leek hij zelf de enige te zijn die er nog vertrouwen in had.

Ook tijdens het tellen van de stemmen, ook al waren de meeste stemmen al vanaf het begin voor Truman, bleven de media ervan overtuigd dat als de 'late results' binnen zouden komen, Dewey alsnog zou winnen. Zo overtuigd zelfs, dat de Chicago Tribune alvast een krant naar de drukker stuurde met in chocoladeletters op de voorpagina 'DEWEY DEFEATS TRUMAN'. Enkele uren later was echter al duidelijk dat iedereen er naast had gezeten, en we kunnen ons alleen maar voorstellen hoe Truman zich voelde toen de volgende foto werd genomen (al geeft z'n gezicht wel een aanwijzing):