De uitvaart

Vandaag (2 november) is het precies vier jaar geleden dat de “koning van de controverse” Theo van Gogh is vermoord.

Dit is echter niet waar ik het over wil hebben, het is slechts een introductie voor het probleem wat ik nu aan de kaak wil stellen. Net als iedereen die sterft laat uw ziel een lichaam achter als het zo ver is. Oftewel een tachtig kilo wegende homp vlees. Dit leidt vrijwel altijd tot een uitvaart, zij het in de vorm van crematie, teraardebestelling of een ander ritueel. Hoe dan ook! Dit alles is een grove aanslag op het milieu! Al die gelakte kisten die maar in de grond worden gedumpt, duizenden liters gas die worden verbruikt om uw obese lichaam te verbranden, met gif bespoten bloemen die liggen te rotten bij een grafsteen gemaakt van schitterend natuursteen. U begrijpt waar ik naar toe wil.

Ik maak me oprecht zorgen over de implicaties van de begrafenissen van zes miljard mensen die tussen nu en 60 jaar zullen sterven. Gelukkig voor u en voor mij ben ik beter dan Alberto Stegeman in het aankaarten van problemen. Ik heb namelijk een oplossing voor dit schijnbaar onoverkomelijke probleem. Sterker nog! Ik los twee problemen op met mijn plan. Na het stuk van Rolf gelezen te hebben over de donner-party, werd het mij in een keer duidelijk.

Kannibalisme.

Als u gewoon even de moeite neemt om oma op te eten na haar dood, bewijst u uzelf en de omgeving grote dienst. U heeft geen honger meer, geen dure begrafenis om te regelen, en waarschijnlijk heeft u ook nog eens een gezellig familiedineetje in de zak.

Zelfs op grote schaal zijn de mogelijkheden eindeloos. Geen honger meer in Afrika, minder deprimerende begrafenissen, minder as in de zee van al die crematies, etcetera etcetera.

Er is nog vrij weinig steun voor dit grandioze plan. Echter zoals alle grote visionairs zal ik in dit leven geridiculiseerd worden om na mijn dood geprezen te worden als een held.

U en ik samen kunnen de wereld veranderen, in woorden van bob de bouwer Barack Obama:

yes we can.